Schaamte komt van buiten, van de berichten en verwachtingen van anderen, vanuit onze cultuur. Wat binnenin ons leeft is een heel menselijke behoefte om erbij te horen, om contact te hebben.
Niets heeft mijn leven meer veranderd dan het besef dat het tijdsverspilling is om mijn waardigheid af te laten hangen van de reactie van anderen. Door: Brené Brown
Schaamte gaat over hoe je jezelf ziet, en vooral ook over hoe je denkt dat anderen jou zien.
In 1982 ging ik naar de brugklas. Mijn moeder maakte mijn kleren en ik had diverse broeken met wijde pijpen. Die waren totaal niet meer in de mode.
Mijn moeder beloofde ze ‘af te stikken’ zodat ze weer een rechtere snit hadden, maar ze had daar niet meteen tijd voor.
Dus moest ik met die wijde pijpen naar school.
Ik schaamde me zo ontzettend. Elke stap door de schoolgangen voelde als een marteling.
Ik zag de blikken van mijn klasgenoten en hoorde hun gefluister. Het was alsof hun ogen dwars door me heen konden kijken, precies naar dat gevoel van schaamte binnenin me.
Ik heb dit nooit met mijn moeder gedeeld. Ze deed zoveel voor ons en ik wilde haar niet belasten met mijn onzekerheden.
Maar die schaamte heeft me jarenlang achtervolgd. Ik heb het eigenlijk tot nu toe nooit met iemand gedeeld. Het is vreemd, maar het opschrijven voelt als een soort bevrijding. Het haalt het gewicht van dat moment een beetje van mijn schouders.
Die broeken, die ogenschijnlijk kleine modieuze afwijking, hebben me zoveel geleerd over schaamte en over mezelf. Het is een les die ik nu, jaren later, eindelijk begin te begrijpen.
